17.2.14

 
Νερο.
Και σαν αλλος Τιτανικος το σωμα βυθιζεται.
Σκεψεις και προβληματα προσπαθουν να επιπλευσουν, 
σαν τρομαγμενοι επιβατες.
Σωμα και ψυχη βυθιζονται.
Αργα.
Μα δεν υπαρχει τρομος.
Δεν ειναι αλλο ενα ναυαγιο.
Ψυχραιμα κι αργα.
Ξανα.
Οι λεξεις ειναι αδυναμες 
κι επιπλεον
χανονται.
Ψυχραιμα κι αργα,
το νερο χαιδευει το σαγονι
κι ανεβαινει.
Εγω κατεβαινω.
Περναει τα ματια
καλυπτει τα αυτια.
Και τοτε αρχεται η απολυτη ηρεμια.
Ολα ακουγονται μακρυα.
Ησυχια.
Ολοκληρη πλεον κατω απο την επιφανεια.
Ο χτυπος της καρδιας
κι μουλιασμενες σκεψεις μονο ακουγονται.
Το νερο
τυλιγει,
αγκαλιαζει,
καθαριζει.
Σκεφτομαι πως ο χρονος περναει πιο αργα.
Αργα.
Οσο πιο αργα περναει ο χρονος 
τοσο πιο γρηγορα.
σκανε τα κυματα.
Τοσο πιο γρηγορα στροβιλιζουν τα υδατινα ρευματα.
Θα μπορουσα να ειμαι στην θαλασσα
και να κινδυνευω.
Ειμαι ομως στην μπανιερα μου
και ειμαι ασφαλης.





9.11.13

Ευτυχως Ευτυχια...




Μερα, νυχτα, ερχεται, παρερχεται. Δρομοι, συννεφα, ματια, ανθρωποι, ροδες, καπνοι, γελια, αποριες, μουσικη και κορνες. Καθε μερα τοσο διαφορετικα μα τα ιδια καθε μερα.

Στασιμο η προχωραει? Τετραγωνο η κυλαει? Δεν ξεχωριζεις πια, μονο ελπιζεις.
Ολα για ενα λογο γινονται, ολα για ενα λογο αλλαζουν.

Δεν ειναι εποχη για μοναξια, η ψυχη αναζητει μια παρεα, ατομα να ανταλαξει μια ιδεα, να ξορκισει το βαρος που πρεπει να σηκωσεις μοναχος σου.
Ευτυχια να'χεις θαυμασιους ανθρωπους γυρω σου.



*Μουσική στο βαθος, στιχοι φτανουν στα αφτια:*
"Βγαλ'τα περα μοναχη σου οπως καναμε ολοι μας
Γαμω το πορτοφολι μας"


"Ευτυχια να ψαχνεις να βρεις το εαυτο σου,
ευκολο πραγμα" ειπα και κατάπια μια γουλια ειρωνια.

"Κανεις δεν χανεται πιστευω,
θα επιβιωσω ελπιζω" ειπε, χαμογελασε και γεμισε κι εμενα ελπιδα. 



15.9.13

Μην το πεις


Προσπαθουσαμε να μεγαλωσουμε απ'οταν ημασταν 15
Ελευθερια τοτε σημαινε να προλαβουμε να δουμε το ξημερωμα με μια μπυρα αγκαλια
Ενηλικιωση σημαινε να μην μας χωραει το σπιτι
Κι οι πραξεις μας να μην χωρανε στο μυαλο μας
Κι οταν αγγιξαμε τα 18, τιποτα δεν αλλαξε
Ουτε στα 19, μητε στα 20
Μονο τοτε που ημασταν ξαπλωμενοι στα πατωματα του μπανιου καποιες χαραυγες
Με ηχους στα ματια μας και χρωματιστα φωτα στ'αυτια μας
Μεθυσμενοι και χαμενοι σε δυο διαφορετικες καταστασεις
Μονο τοτε ηταν που συνειδητοποιησαμε
Οτι η ηλικια ειναι μονο ενα νουμερο
Ενα δυο ψηφια
Και η πραγματικοτητα ειναι το να μαθεις πως δεν υπαρχει αυτο
που ονομαζεται "ειμαι ενηλικας"
Το μονο που συμβαινει ειναι
                       οτι γινεσαι μεγαλυτερος
                                       Κι αν εισαι τυχερος
                                                       Λιγο σοφοτερος




23.6.13

Καλύτερα Πράγματα



Εχουμε καταθλιψη, τολμη και γοητεια.
Πασχουμε απο νοσταλγια.
Νοσταλγια για τοπους που αγαπησαμε
χωρις λογο και αιτια.
Και τι ειναι ο τοπος;
Εχει καμια σχεση ο τοπος με το γεγονος;
Τ'αεροδρομια
βλεπουν περισσοτερα ειλικρινή φιλια
απ'οτι οι αιθουσες γαμων.
Και οι τοιχοι νοσοκομειων
εχουν ακουσει πιο πολλες προσευχες 
απ'οτι οι τοιχοι εκκλησιων.
Οποτε;


Τι σου ειναι ο τοπος;
Τιποτα. 
Ασχετος.
Ο τοπος ειναι
το ιδανικο σημειο συναντησης. 
Για τους ανθρωπους. 
Γιατι οι ανθρωποι κανουν τον τοπο. 
Δεν εχει σημασια αυτος.
Σημασια εχουν οι ανθρωποι.

Θα χρειαστεις στην ζωη σου καφετεριες,
παραλιες,
ηλιοβασιλεματα,
βολτες με το αμαξι.
Θα χρειαστεις αεροπλανα

και διαβατηρια
και καινουρια τραγουδια

και παλια τραγουδια,

αλλα πανω απ'ολα
και περισσοτερο απ' οτιδηποτε αλλο
ανθρωπους.

Θα χρειαστεις αλλους ανθρωπους


και θα χρειαστει  να εισαι εσυ 
αυτος ο αλλος ανθρωπος 
για καποιον αλλον.
Θα χρειαστει να εισαι


μια ζωντανη
αναπνεουσα
ουρλιαζουσα
προσκληση


για να πιστεψει
σε 
καλυτερα
πραγματα.

6.3.13

Για τους αγνωστους

The power of imagination makes us infinite
Εχεις σκεφτει ποσα ποιηματα εχουν παει χαμενα σ'αυτον τον κοσμο;
Ποσα τραγουδια δεν ακουστηκαν ποτε;
Ποσα βιβλια δεν εγιναν μπεστ-σελλερ;
Γιατι εκεινοι που τα σκεφτηκαν δεν αγγιξαν ποτε με μολυβι το χαρτι για να το αποτυπωσουν. Σεβαστηκαν την μοναδικοτητα της στιγμης. Το σκεφτηκαν, το μιλησαν, το ειδαν ή απλα αφησαν την ιδεα αυτη να περιπλανηθει μες το μυαλο τους μεχρι να μην την χρειαζονται πια να τους κρατησει συντροφια και την απεταξαν. Την ξεχασαν. Την αφησαν να φυγει. Χωρις νοημα. Γιατι μια σκεψη αποκτα υποσταση οταν μπει σε λογια.

Οι τοιχοι ειναι οι καλυτεροι ακροατες και οι τοιχοι εχουν ακουσει τα καλυτερα πραγματα. Πραγματα που δεν ακουσε ποτε κανεναν αλλος. Μουρμουρητα εφηβων, γρατζουνιες σε φοιτητικες κιθαρες αναμεσα σε καπνο και λογια ομορφα, ποιητικα ποτισμενα απ'το κρασι που αν γινονταν γνωστα θ'αφηναν τον κοσμο αφωνο.
Αλλα η μοιρα τους ειναι να μην τα μαθει ποτε κανεις.
Αυτη ειναι η ομορφια τους.

Και συ εισαι τυχερος αμα βρεθεις ποτε ν'ακουσεις κατι τετοιο. Λογο απλο, καθημερινο, ειλικρινη και απο τα βαθη της ψυχης. Αν τον ακουσεις μην τον διαλαλησεις.
Κρατα τον για σενα και θυμησου τον συχνα...

Οι τοιχοι θα συνεχισουν να ακουν ομορφα πραγματα, ο κοσμος δεν ξερω ποσο ακομα.

12.1.13

"Too Beautiful To Die, Too Wild To Live"

Αυτο μου απαντησε οταν την ρωτησα πως θα με χαρακτηριζε με μια φραση.

Την πρωτη φορα που την ειδα, ηταν ανεβασμενη στην σκεπη, πατουσε με τα δυο της ποδια τα κεραμίδια και εξεταζε προσεκτικα τον ουρανο. Γυρισα το κεφαλι ψηλα να την δω:
"Απο δω πανω, βλεπω ενα αεροπλανο να πεταει, και την ζωη του Ωριωνα, αλλα μονο με τρια αστερια καθως ειναι χειμωνας...."

Την τελευταια φορα που την ειδα, ηταν ανεβασμενη σε μια ξυλινη θεατρικη σκηνη και φωναζε:
"Θα με προσεξεις. Ειμαι εδω και θα με προσεξεις.
Θα σου δειξω τι αξιζω."
Σημειωμενη στο σεναριο του σκηνοθετη μια λεξη.
Μοναχα μια: Αυλαια.

και μετα σκοταδι.
She was a dreamer. That's all that she was.

24.12.12

Κανεις.

You're doing a lot of thinking and that's what kills you..."

Ολοι μας.
Ολοι μας προσπαθουμε να βρουμε μια διαφυγη, μια λυτρωση
μια εξοδο κινδυνου.
Καποιοι αντεχουν σ'αυτο τον κοσμο.
Καποιοι οχι και φευγουν για εναν κοσμο αλλο δικο τους.

Ολοι μαζι στροβιλιζομαστε σ'ενα ατελειωτο χορο, σε μια ατελειωτη καθημερινοτητα. Ειναι σαν ενα γιγαντιο λουνα-παρκ αν το καλοσκεφτεις... (γελαει)

Καθημερινα στιγμιοτυπα μιας ατελειωτης πραγματικοτητας: μια ματια, ενα σκουντηγμα στο δρομο, οι πορτες του ηλεκτρικου την ωρα που κλεινουν, ενα αμαξι που περναει σαν σιφουνας, δυο βιβλια, μια κουβεντα, ενα φιλι, τρια τσιγαρα, το πεζοδρομιο, η ατελειωτη ωρα, η μουσικη στ'αυτια σου...

Ολοι μας.Ολοι μας τρεχουμε για να προλαβουμε... τι?

Θελεις να σταματησεις, να κλεισεις τα ματια, να ξεφυγεις.
Ολοι μας το θελουμε.



Ποιοι εχουν ομως το κουραγιο να το κανουν?

Το μονο που μπορω να δω, ειναι ενας καινουριος κοσμος χτισμενος πανω στις σταχτες αυτου εδω....

5.2.12

Ξεχνα το.

Αν ηταν αλλη η στιγμη 
ισως και να μην ειχαμε καν γνωριστει.


Απιθανο, δεν ειναι?
Απιθανο δεν ειναι.



Να! Θα καθομουν εδω, με την κουρτινα κλειστη και τα ρολλα κατεβασμενα - νοημα κανενα.
Θα εσκιζα χαρτια το ενα μετα το αλλο.

Δεν θα εβρισκα τιποτα να γραψω.



Τωρα δεν θυμαμαι καν πως με λενε.
Εδαφος. Ψηλα.
κι ο ουρανος κατω.
αναποδα γυρισανε τα πραγματα?
μα ποτε εγινε αυτο κι εγω που ημουνα?
κατι πηγε λαθος...


Καποιες φορες αναμεσα σε θορυβο και φωτα δεν ζεις, απλα υπαρχεις.
Μην ρωτας το πως και το γιατι, δεν το ξερεις κι ουτε θα το μαθεις. Καποιες φορες θα νιωσεις αχρηστος, χλωμος, μονος, αδειος, σκιερος, θυμωμενος, αρρωστος.

Ξεχνα το, οι λεξεις ειναι πολλες, ειναι βαριες, κι επιπλεον χανονται...
Σκοπο σου κανε να φτιαξεις κατι που θα ζησει περισσοτερο απο σενα!

5.12.11

Απλα 2:00 τη νυχτα.


3:14 πμ
παιζουν με την νοημοσυνη μου. 
δεν γινεται αυτο, δεν μπορει να συμβαινει. 
χτυπανε το μυαλο μου, λες και δεν εχω αρκετους δαιμονες εκει μεσα να το κανουν αυτο. 
γιατι το κανουν, γιατι πατανε συνεχεια σκανδαλες, γιατι?
αλυπητα.
γιατι?

3:18 πμ
ισως εχουν δικιο. τα δακρυα δεν ποτιζουν τιποτα.
μια διαδηλωση δεν αλλαζει τα κρανη.

3:19 πμ
τρεμω.
χανω το ελεγχο.
τα πιατα μου πεφτουν απ'τα χερια πια. ακουμπανε απαλα το πατωμα με τον πιο δυνατο θορυβο που εχεις ακουσει ποτε σου. μετα, σειρα εχουν τα δακρυα. αργα και βασανιστικα, αλλα το ιδιο δυνατα.
λενε πως οι πιο τολμηροι που ισχυριζονται οτι θα αλλαξουν τον κοσμο, ειναι αυτοι που το κανουν τελικα.

3:45 πμ
θα μεινω ορθια ολη νυχτα για να αποδειξω σε σενα, ναι εσενα, εσενα, εσενα, εσενα οτι λες ψεματα.
ασε με να ξερω καλυτερα αν αξιζει να παλεψω
ποσες φορες θες να στο πω; δεν ξερεις πως ειναι να ουρλιαζεις μεσα στο ιδιο σου το μυαλο. κουραστικο, ναι, σιγουρα. αλλα πανω απ'ολα ειλικρινες.

3:46 πμ
παιζουν με την νοημοσυνη μου. δεν ειναι δυνατον, γιατι θελουν να με σκοτωσουν; γιατι θελουν να μου παρουν τα χρωματα απο το μυαλο, την αγαπη απο τα χερια; γιατι; φωναζω.

4:01 πμ
δεν ζητησα τιποτα απ'ολα αυτα. δεν ζητησα αστερια, δρομους, λεξεις, ματια, αγωνες, υποσχεσεις, φυλακες. τιποτα. ηταν ολα εδω οταν ηρθα. το μονο που ζητησα ηταν να με αφησεις να τα ζησω. να το πω. να τα μυρισω.

5:34 πμ 
ειναι ολα ματαια, αλλα ταυτοχρονα τοσο ομορφα. τοση ευτυχια. 
ποσο χαιρομαι. 
μπερδευτηκα.

σωπαινω...






Υ.Γ. Αλεξανδρε, να μας προσεχεις...

9.11.11


Γεια σου μητερα και μπαμπα που εκανες το παιδι σου,
Οτι θα ηθελες εσυ να ησουν στην ζωη σου.
Του εχτισες μια ζωη στους προποδες της θλιψης
Πεταξε κατω το σπαθι, κι αρχισε καταχρησεις...

Εφημεριδες και μπισκοτα βουτηρου, αγριες διαθεσεις...


η συμπόνια σου για τη μοναξιά μου,την υπερένταση μου και τις ενοχλητικές διακυμάνσεις στην ταυτότητα μου, έχουν μια βάση και τις εκτιμάω/αλλά μη γελιέσαι, είμαι πιο ευτυχισμένη εδώ μαζι σου


 Και σαν προσευχη που αλλαζει στρατοπεδο, οτι τραβαει το κορμι τα φταει το κεφαλι.
μαύροι κύκλοι και χτεσινός καφές
ας χαραμίσω ακόμα ένα πρωινό δεν χαθηκε κι ο κοσμος

Το μυαλο μου στα ματια σου χαραμισα
Ξερεις, δεν μπορουσα να κανω κι αλλιως

Αγρια σκεψη, δρόμοι όπου τα πόδια δεν βαδίζουν επάνω τους /μονάχα οι σκέψεις
ελευθερώνοντας τον εγκέφαλο το σώμα κάνει αυθόρμητα επιθέσεις πάνω από κάθε πρέπει, κανόνα, όρο και νόμο
Νόμιζα ότι θα είχες μάθει πια ότι το “ρομαντικό κίνημα” είναι όρος αντιφατικός


Σε ολα πρεπει να εχετε ενα κρατημα, μια απαλοτητα. Αυτο. Σε καθε σκεψη και σε καθε θησαυρο.

θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο


Θα σου γελασω με ειρωνια, θα κοιταχτουμε με απορια, δυο φιλια, μια μουσικη, μια ερωτοτροπια...

Είσαι το άγρυπνο παιδί στην αγκαλιά μου-ξεφύλλισα τα ποιήματα για να είσαι κοντά μου.
Κανένα χέρι δε μπορεί να μας χωρέσει
ποτέ δεν είχα τίποτα και να που ο ήλιος πάλι δύει.
Μείνε κοντά μου. Αβοήθητος.
Αυτά που έψαχνα ποτέ δε τα βρήκα/εσύ είσαι το πιο όμορφο απάνω στη Γη.
όταν νιώθω αγάπη, καταλαβαίνω τη ζωή
τότε τα όνειρα σαν πουλιά πετάνε,χάνονται, έρχονται, συχνά μιλάνε-ψάχνουν για σπίτια στις καρδιές των ανθρώπων.Κι όταν δεν βρίσκουν αλλάζουνε τόπο.

Μες την αγρύπνια
θα είσαι κοντά μου
αγόρι
ή 
κορίτσι
φως ή σκοτάδι
μες την καρδια μου

6.11.11

Απο καπου

Καποθεν, απο καπου. Σε ξερω. Ναι εσενα. Στ'ορκιζομαι εχουμε ξαναγνωριστει. Στους πιο πικρους πολεμους του μυαλου μου ησουν εκει. Κρεμαστο στην πρυμνη ενος καραβιου μου. Στ'ορκιζομαι εχουμε ξανασυναντηθει. Καπου καποθεν. Θυμασαι για να μου θυμησεις?  Κανε να σταξουν σταγονες οι αναμνησεις απο τα χειλη σου. Μηπως ηταν κατω απο ενα φαρο? Μηπως τοτε που σε χρησιμοποιησα για πυξιδα? Απο καπου σε ξερω. Ασε με να θυμηθω, στ'ορκιζομαι εχουμε ξανασυναντηθει.

Θα ‘θελα τόσο πολύ να σ’ εντυπωσιάσω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν΄αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα: είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου…στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω…κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές…τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές…σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια λόγια…



Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. Είμαι απ’ αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα

28.9.11

Βαλς

Να μιλας για την ουσια
Κατεστρεψε τον αναθεματισμενο εαυτο σου πριν το κανουν εκεινοι.
Γιατι αλλιως...


Κλεινω τα ματια μου και ολος ο κοσμος πεφτει νεκρος
Σηκωνω τα βλεφαρα μου κι ολα ξαναγεννιουνται.
(Νομιζω οτι μολις σε επινοησα μεσα στο κεφαλι μου)
Τ'αστερια χορευουν βαλς σε κοκκινο και μπλε
κι αυτο το μαυρο που καλπαζει.
Κλεινω τα ματια μου και ολος ο κοσμος πεφτει νεκρος
Θυμισου πως ησουνα μικρος:
Ποτε δεν ηθελες να ξερεις ή να μαθεις. Δεν λαχταρησες ποτε χρημα, σπιτι, οικογενεια και παιδια.Οχι, ψεμα, ισως τελικα και να τα ονειρευτηκες. Αλλα και παλι δεν χρειαζεται να πεφτεις πανω στον εαυτο σου, θα τον πνιξεις. Και μην λαχταρησεις ποτε να γινεις καποιος αλλος.
Μακαρι να τολμουσες να με γυρισεις σπιτι....


Αυτο που θελεις τοσο πολυ να γινει, καποτε θα γινει.
Θα ερθει να σε βρει

Αρκει να θυμασαι οτι ο μονος που το εμποδιζει, εισαι εσυ...

Κομματια.

"Καποιος θα παρει ενα κομματι απ'την ζωη σου
Καποιος θα παρει ενα κομματι απ'την ψυχη σου
Καποιος θα παρει ενα κοματι απ'το ονειρο σου
να μην γερασει ποτε το προσωπο σου


Ενα κομματι απο τον κοσμο σου
Ενα κομματι απο το σωμα και τον φοβο σου
Καποιος θα παρει ενα κομματι απ'την καρδια σου
χωμενο πολυ βαθεια μεσα στα σωθικα σου


Θα πιει γουλια απ'το ποτο σου
Θα καπνισει τσιγαρο που ηταν καποτε δικο σου
Θα σε σκοτωσει μοναχα για το καλο σου.


Ακου της μανας σου την συμβουλη
Ισως τελικα να μην εχεις καμια επιλογη
Στον πολεμο ολοι πηγαινουμε θηρια
μεχρι να εμφανιστει η πρωτη διμοιρια..."

12.7.11

Our Ghosts.

"...Breath into me
Everything you are
And all that you dream.
I would love
to hear 
Your thoughts
No matter how strange they seem
Any & All..."

Τιποτα δεν συμβαινει εκει που ζουμε
και ο χρονος δεν περναει.


Ειμαστε κολλημενοι σε μια ξαφνικη ηλεκτρισμενη στιγμη
Σ'ενα ηλεκτρισμενο δευτερολεπτο
Δεν υπαρχει ιστορια εδω


Το θεαμα
που παιρνει τ'ονομα του απο το φαντασμα
κυριαρχει


Και βλεπουμε φαντασματα του εαυτου μας
να περνανε απο διπλα μας
να περνανε στο πλαι μας


και εμεις να μην θυμομαστε τιποτα.


Δεν υπαρχει λογος να τρομαζεις κι ουτε να φοβασαι.
Δεν υπαρχει λογος να τρομαζεις κι ουτε να φοβασαι.
Δεν υπαρχει λογος να τρομαζεις κι ουτε να φοβασαι.
Δεν υπαρχει λογος να τρομαζεις κι ουτε να φοβασαι.
Δεν υπαρχει λογος να τρομαζεις......
Αλλα καλα κανεις και φοβασαι.

9.7.11

Στο ειπα θα χορεψω...


Εγω στο ειπα, θα χορεψω
Ο,τι κι αν γινει εγω την μουσικη δεν σταματω
Μεσ'της ψυχης τον ανυσηχο ρυθμο θελω να παιξω
Εγω στο ειπα θα χορεψω


Για να μπορεσω τις μεγαλυτερες λυπες ν'αντεξω
Στο λεω πως τωρα θα χορεψω
Τι νομιζεις θα με σταματησει απο τον ξεφρενο ρυθμο;
Αφου εγω ποτε δεν σταματω τον αγριο χορο


Τα ποδια μου δεν ξερω που θα πανε
Το σωμα μου εγω πια δεν ελεγχω
Με οδηγαει της μουσικης το φυλαχτο
Με οδηγει σε ονειρο καινουργιο, μαγικο


Τι κι αν ο κοσμος σταματησει να κυλαει
Εγω ακομα θα θελω να χορεψω
Θα λυγισω, θα πεσω, θα ξανασηκωθω
Γιατι ετσι εγω χορευω ετουτο τον χορο!


Οτι κι αν γινει εγω στο ειπα, θα χορεψω
Στην ευθεια του καθενος, εγω θα γινω η στροφη
Μεσ'της ψυχης τον ανυσηχο ρυθμοο θελω να παιξω
Εγω στο ειπα θα χορεψω


Τι κι αν τα βηματα, τα "σωστα" οπως λες δεν ξερω;
Τι κι αν ο κοσμος ανεμιζει πανω απ'το κενο
Εγω στο ειπα πως τωρα θα χορεψω
Σαν αγριο τρελο αερικο



* Fall down seven times
  Get up eight...

Για ποιους λογους?

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΡΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΤΥΠΟΚΑΡΔΙΑ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑ, ΤΗΝ ΕΥΧΗ


ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΕΡΕΤΡΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ, ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΧΑΔΙ


ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ
ΓΙΑ ΤΩΝ ΜΑΛΛΙΩΝ ΤΗΣ ΤΗΝ ΚΟΡΔΕΛΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΡΑΧΗ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΟΡΟ ΜΕΣ' ΤΗΝ ΒΡΟΧΗ


ΓΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ ΤΟ ΦΟΡΤΙΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΕΣΤΗ, ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΥΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ, ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΣΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ


ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ, ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΜΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΑ
ΑΞΙΖΕΙ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΝΑ ΖΕΙΣ....
Ν'ΑΝΑΠΝΕΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΘΕΙΣ



*Life is life...


.

23.6.11

Ο δειλος κι η ευτυχια.


Εχεις νιωσει ποτε οτι η ευτυχια σε χτυπαει σαν να στεκεσαι στις ραγες ενος τρενου κι αυτο ερχεται καταπανω σου; 
Εχεις νιωσει ποτε οτι αυτο που ερχεται προς το μερος σου, δεν γυριζει πια πισω;
Δεν μπορεις πια να κρυφτεις σε σκοτεινες γωνιες, ουτε κατω απο το κρεβατι!
Ερχετε.
Και δεν μπορεις να ξεφυγεις. 
Και δεν μπορεις να κρυφτεις.


Γι'αυτο τρεχα. 
Τρεχα για μενα, τρεχα για σενα. 
Τρεχα για οτι προκειται να μας συμβει.
Τρεχα για το τωρα, τρεχα για την στιγμη.
Τρεχα για οτι προκειται να γινει,
Τρεχα δεν υπαρχει επιστροφη.
Τρεχα κι αστα ολα πισω σου.
Τρεχα και μην τα κουβαλας μαζι σου αν θες να επιβιωσεις.


Και ποτε δεν θελησα τιποτα απο εσενα
εκτος απο ολα αυτα που ειχες.
Κι αν νιωθεις οτι η ευτυχια σε χτυπαει οπως μια σφαιρα στην πλατη
απο καποιον που θα 'πρεπε να το ξερει καλυτερα απο εσενα,
μην σκεφτεις και μην νιωσεις τιποτα αλλο.
Μονο τρεχα.


Το τρεξιμο δεν ειναι για τους δειλους.
Το τρεξιμο ειναι για οσους ειναι πιο γρηγοροι απο αυτο που φοβουνται.


"...Πηγα για τρεξιμο σημερα. Σπριντ. Μιλαω για ταχυτητα, οχι βολτα στο παρκο. Ενιωσα την αυρα να περναει ξυστα απο τα αυτια μου, ενιωσα τις αρτηριες μου να διαστελλονται στο διπλασιο μεγεθος για να χωρεσει να περασει απο μεσα τους καυτο το αιμα. Ενιωσα τον αερα να μου κλεβει σταγονες ιδρωτα απο το κουτελο, ενιωσα τα ποδια μου να μην ελεγχονται πια. Ενιωσα...πως το λετε εσεις οι ανθρωποι...α ναι! Ενιωσα ζωντανη!..."

12.5.11

σιωπη.

Το μονο πραγμα που δεν αντεχω
ειναι οι σιωπες.
Τα κενα αυτα... Το τιποτα.

Οι σιωπες ειναι το μονο πραγμα που δεν αντεχω.
Παρολαυτα, τις σιωπες τις επικαλουμαι συχνα.
Λενε πολλα.
Η σιωπη σου λεει πολλα περισσοτερα απ'οσα θα ανοιγες το στομα σου να πεις! Ισως και για αυτο να τις προτιμω...
Το να μην μιλας δεν σημαινει οτι δεν εχεις και κατι να πεις.
Μιλα λοιπον. Πες κατι. Πες μια λεξη που θα σπασει η σιωπη, αυτη την ανυποφορη σιωπη, δεν την αντεχω!
Ή μαλλον οχι.
Μην πεις τιποτα. Κοιτα με. Κοιτα με και σκεψου ολα αυτα που θα ελεγες αν μιλαγες.
Μην μιλησεις. Και μην πεις πως

δεν σε προειδοποιησα.
Πως δεν σε προετοιμασα.

Σε προειδοποιησα.
Σε προετοιμασα.
Η σιωπη ποναει πιο πολυ κι απο το χαστουκι που μολις μου εδωσες.

20.2.11

ΝΑΙ, ΒΕΒΑΙΩΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΩΜΑΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΟΥΛΙΕΤΤΑ ΑΛΛΑ ΔΗ, Ο ΕΡΩΣ ΠΡΟΣ ΟΡΙΣΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΟΧΙ Ο ΑΟΡΙΣΤΟΣ. ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΙΣΧΥΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ Ο ΕΡΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ. ΣΕ ΚΥΡΙΕΥΕΙ, ΣΕ ΕΛΕΓΧΕΙ ΣΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ.
ΚΙ ΟΜΩΣ ΚΑΘΕ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ... ΚΑΙ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΛΕΝΕ. ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ Ν'ΑΓΑΠΑ, ΞΕΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΧΩΡΙΖΕΙ.
Ο ΕΡΑΣΤΗΣ
Ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ
Η ΕΡΩΜΕΝΗ
Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ
Η ΑΙΤΙΑ
Ο ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ
Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ
ΤΟ ΜΙΣΟΣ
ΤΟ ΒΕΛΟΣ
ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

19.2.11

Breathe.


Η γεννηση του ηταν ο θανατος του. Ξανα. Οι λεξεις ειναι αδυναμες. Και, επιπλεον, χανονται. Η γεννηση του ηταν ο θανατος του.

Παγωσε το χαμογελο απο τοτε. Μεχρι τη στιγμη που το βλεφαρο θα εκλεινε. Παγωμενο το χαμογελο. Απο κηδεια σε κηδεια. Μεχρι τωρα. Αυτη την νυχτα. Δυομιση δισεκατομμυρια δευτερολεπτα. Ξανα. Δυομιση δισεκατομμυρια δευτερολεπτα. Δυσκολο να πιστεψεις πως ειναι τοσο λιγα. Απο κηδεια σε κηδεια. Κηδειες των...παραλιγο να πω αγαπημενων.

Τριαντα χιλιαδες νυχτες. Δυσκολο να πιστεψεις πως ειναι τοσο λιγες. Γεννημενος νεκρος της νυχτας. Στο δωματιο το σκοταδι απλωμενο. Μεχρι το αμυδρο φως της λαμπας. Το φιτιλι χαμηλωμενο. Τωρα. Αυτη τη νυχτα. Στο σουρουπο. Καθε σουρουπο. Αμυδρο φως στο δωματιο. Αγνωστο απο που. Απο το παραθυρο, τιποτα. Οχι. Μοιαζει τιποτα. Τιποτα δεν ειναι τιποτα. Ψαχνει για το παραθυρο και κοιταζει εξω. Χαθηκαν. Με τα χρονια. Χρονια της νυχτας. Στεκεται εκει λοιπον, να πεθαινει. Ουτε περισσοτερο, ουτε λιγοτερο. Οχι, υπαρχει λιγοτερο. Λιγοστευει πλησιαζοντας να πεθανει. Ολο και λιγοστευει. Οπως το φως στο σουρουπο. Αυτος μονος. Χαθηκαν. Ολοι οι...παραλιγο να πω αγαπημενοι.

Οι νυχτες περνανε. Τωρα κανενας. Οχι. Κανεναν δεν μπορεις να πεις "κανενα". Μερικες νυχτες η βροχη χτυπαει ακομα στα τζαμια. Ή πεφτει κρουοντας απαλα στον κατω κοσμο. Ακομα και τωρα.

Η λαμπα καπνιζει ενω το φιτιλι ειναι χαμηλωμενο. Αυτο σημαινει οτι σηκωνεται και ντυνεται με νυχτικο και καλτσες. Οχι. Τα φορουσε ηδη. Τα φορουσε ολη νυχτα. Ολη μερα κι ολη νυχτα. Σκεκεται τελειως ακινητος κοιταζοντας μακρια. Στο απεραντο σκοταδι εξω απ'το παραθυρο. Τιποτα εκει. Τιποτα που να κινητει. Που να μπορει να το δει. Να το ακουσει. Μενει εκει σαν να μην μπορει να κινηθει ξανα. Ή σαν να μην θελει να κινηθει ξανα. Δεν εμεινε αρκετη θεληση για να κινηθει ξανα.

Τιποτα.
Αδειο σκοταδι.
Μεχρι την πρωτη λεξη και ειναι παντα η ιδια.
Νυχτα με την νυχτα η ιδια.
Γεννημενος.

Γεννηση = Ο θανατος του.
Αυτο το αδειο χαμογελο. Τριανταχιλιαδες νυχτες. Στο απεραντο σκοταδι ξανα. Το παραθυρο χαθηκε. Τα χερια χαθηκαν. Το φως χαθηκε. Χαθηκαν. Ξανα και ξανα.

Αδειο για την ωρα, εκεινο το μερος στο εδαφος. Το...παραλιγο να πω αγαπημενο. Τριαντα δευτερολεπτα. Για να προσθεσει τα δυομιση δισεκατομμυρια και κατι. Μετα σκοταδι. Απεραντο σκοταδι ξανα. Ευλογημενο σκοταδι. Οχι, οχι δεν υπαρχει κατι απεραντο.

Εκεινος; Οι λεξεις γλιστρουν απο το στομα του. Κι ετσι υπαρχει το στομα του. Περιμενει την πρωτη λεξη, παντα την ιδια. Τη μαζευει στο στομα του. Χωριζει τα χειλη και σπρωχνει με δυναμη τη γλωσσα. Γεννημενος. Σκιζει το σκοταδι. Εκεινη την πρωτη νυχτα. Σκοταδι, χαθηκαν. Ξανα και ξανα, ολα χαθηκαν. Το στομα ορθανοιχτο. Μια κραυγη. Πνιγμενη στον ουρανισκο. Το σκοταδι φευγει. Φως γκριζο. Βροχη να πεφτει. Ομπρελες που συνωστιζονται. Ορυγμα. Μαυρη παφλαζουσα λασπη. Φερετρο εξω απ'την εικονα. Ποιανου;

Σκοταδι.
Χαθηκαν.

Παμε σε αλλα. Προσπαθωντας, σε αλλα.

Στομα ορθανοιχτο. Κλεινει μαζι με τον ηχο της εκπνοης. Χειλη ενωμενα. Απαλα ακουμπουν χειλη πανω σε χειλη. Χειλη με χειλη. Μετα χωριζουν απ'την κραυγη οπως πριν. Που ειναι αυτος τωρα; Μαζευεται στο στομα του. Γενεθλιος. Χωριζει τα χειλη και σπρωχνει με δυναμη την γλωσσα αναμεσα τους. Την ακρη της γλωσσας. Απαλο αγγιγμα της γλωσσας στα χειλη. Των χειλιων στην γλωσσα. Τριαντα δευτερολεπτα. Για να χωρεσουν δυομιση δισεκατομμυρια και κατι. Σκοταδι. Χαθηκαν. Κραυγη. Εκπνεομενη με την ανασα απο τα ρουθουνια. Ξανα και ξανα. Ξανα και ξανα χαθηκαν. Μεχρι τον ταφο ποιανου; Ποιου...παραλιγο να πω αγαπημενου; Εκεινος;

Φερετρο εν κινησει. Καποιου...παραλιγο να πω καποιου αγαπημενου εν κινησει. Καποιας αγαπημενης. Σκοταδι. Χαθηκε.

Στεκεται εκει κοιταζοντας μακρια, εκεινα τα μαυρισμενα χειλη που τρεμουν τις μυστικες λεξεις. Που ασχολουνται με αλλα θεματα. Που προσπαθουν ν'ασχολουνται με αλλα θεματα. Ωσπου αρχιζει ν'αντιλαμβανεται οτι δεν υπαρχουν αλλα θεματα. Ποτε δεν υπηρχαν αλλα θεματα. Ποτε θεματα, παρα μονο θεμα. Οι νεκροι και οι αποχωρησαντες. Οι πεθαμενοι και οι απελθοντες. Απο την λεξη "απερχομαι". Τη λεξη "φευγω". Οπως φευγει τωρα το φως. Αρχιζει να φευγει. Και αυτος να γελαει. Δυνατα. Πιο δυνατα. Ξανα. ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ. ΝΑ ΓΕΛΑΕΙ. Να γελαει με δακρυα στα ματια, αλλα να γελαει δυνατα. Στο δωματιο. Που αλλου;


Η λαμπα μονο. Οχι το αλλο. Το ανεξηγητο. Απ'το πουθενα. Σ'ολες τις πλευρες πουθενα. Ανειπωτα αμυδρο. Η λαμπα μονο. Μονο χαθηκε...

17.2.11

Φλυαρια...


(Ακαταστατο δωματιο, αστρωτο κρεβατι, βιβλια στο πατωμα, σβηστη η λαμπα μα τραβηγμενη η κουρτινα για να μπαινει φως, ζωγραφιες στο τοιχο, ακαταστατα τα μαλλια, βρωμικη και πολυφορεμενη η μπλουζα)


-Λοιπον, κανεις δεν προκειται ποτε να σου πει τον λογο για τον οποιο υπαρχεις. Στο κατω κατω ουτε εσυ ο ιδιος προκειται ποτε να το καταλαβεις. Ακουγεται δυσκολο, ε; Αλλα στο τελος μαθαινεις να ζεις μ'αυτο. Στο τελος ουτε που το παρατηρεις. Στο τελος ερχεται το τελος οποτε...

(παυση)

-Χτες ημουν στο παρκο. Βαριομουν. Απλα καθομουν. Ακουγα παιδια να παιζουν. Το γελιο τους. Δεν υπαρχει το μελαγχολικο ακουσμα απο το γελιο των παιδιων. Αυτα βλεπουν κατι που εσυ δεν μπορεις να δεις και χαιρονται κατι που δεν μπορεις να χαρεις. Ολοι ημασταν αθωοι καποτε. Και εγω μαζι.

(παυση καθως πηγαινει προς τον καθρεφτη και πιανει ενα μεγαλο πινελο μακιγιαζ αρχιζοντας να βαφει τα μαγουλα)

-Το μακιγιαζ κανει τον καθενα πολυ πιο ομορφο εξωτερικα. Βεβαια δεν βοηθαει πολυ αν εισαι ασχημος εσωτερικα. Εκτος κι αν... φας το μεικαπ, δεν ξερω! Ειμαστε μια κοινωνια προσωπειων, οι δρομοι ειναι ενα απεραντο θεατρο, η υποκριτικη ικανοτητα ασυγκριτη, οπου και να γυρισεις, οπου και να κοιταξεις. Δεν εχω καταληξει ακομα αν αυτο ειναι καλο η κακο. Παντως θελει κοπο να βγαλεις την μασκα, να δεις κατω απο το μεικαπ. Μονο οι γενναιοι το κανουν, και αυτοι με οχι παντα καλες συνεπειες. Μου δινεις εκεινο το κραγιον σε παρακαλω;

(παυση οσο σχεδιαζει το περιγραμμα των χειλιων)

-Και ο χρονος δεν σταματαει. Για να ειμαστε ειλικρινεις, εξαρταται. Ετσι θελω να νομιζω δηλαδη! Να πιστευω, να καθησυχαζω τον εαυτο μου για να συνεχιζω την φανταστικη ζωη μου! Γιατι γελας; Ναι, το ξερω, ειναι παιδικη αντιληψη. Ολα περνανε, ολα γυριζουν, απλα κανε οτι θεωρεις εσυ σωστο.

(παυση, σηκωνεται, περπαταει μεχρι το παραθυρο)

-Πιστευω οτι το καθετι στην ζωη ειναι τεχνη. Εστω μια μορφη της. Το πως ντυνεσαι. Τι κανεις. Πως αγαπας καποιον. Και πως μιλας. Το χαμογελο και η προσωπικοτητα σου. Σε τι πιστευεις και ολα σου τα ονειρα. Ο τροπος που πινεις τσαι. Πως διακοσμεις το σπιτι σου. Η λιστα με τα ψωνια σου. Το πως ειναι η γραφη σου. Συν τον τροπο που νιωθεις. Ολα ειναι τεχνη. Η ζωη ειναι τεχνη. Η ζωη θελει κοτσια, το ιδιο και η τεχνη.

(παυση)

-Το ερωτημα δεν ειναι τι κοιτας, το ερωτημα ειναι τι βλεπεις. Και να ξερεις οτι τα σκουπιδια του ενος ειναι ο θησαυρος του αλλου. Οποτε αν ποτε θελησεις να πεταξεις τις σκεψεις σου στα σκουπιδια, αντι να το κανεις αυτο... δωσ'τες σε μενα, θα τις εχω σαν θησαυρο!

(παυση, κανει κυκλους στο δωματιο)

-Λενε πως η ατελεια ειναι ομορφια, η τρελα ειναι ιδιοφυια και ειναι προτιμοτερο να εισαι απολυτα γελοιος παρα απολυτα βαρετος. Ασε που η ζωη ειναι πολυ καλυτερη μεσα στο κεφαλι μου. ΤΟ δικο μου, το μοναδικο μου.

(ανοιγει την τηλεοραση)

-Τα παιδια στις μερες μας μαθαινουν απο καψιματα τσιγαρων, γρηγορα αμαξια, γρηγορα λεφτα και φτηνα ποτα. Τι ειρωνια. Θυμαμαι οταν ημουν εγω σχολειο και μας ελεγε η δασκαλα μας για τα οχι και "μη-δεν-πρεπει" και μας ρωταγε για τις φτωχες ακομα γνωσεις μας και εβλεπα πως ολα τα παιδια σηκωναν το χερι ν'απαντησουν, εγω φανταζομουν ετσι οπως ειχαν ολοι σηκωμενα τα χερια να αιωρειται απο πανω μας η φραση "This is a robbery. Give the educational system your childhood. No funny buisness!"

(παυση, σηκωνεται και αρχιζει να ντυνεται με μια λαμψη στα ματια)

-Ο Αντι Γουορχολ ελεγε πως οταν κοιτας ή ασχολεισαι με ενα πραγμα πολυ ωρα χανει την σημασια του. Αποστρεφω λοιπον το βλεμμα μου απο σενα γιατι δεν θελω να χασεις την σημασια που εχεις για μενα. Μ'αρεσεις...

(γελαει, φοραει το σακακι)

-Μ'αρεσεις γιατι ενσαρκωνεις απλως την μελαγχολια αυτων που γνωριζουν οτι η πραγματικη ζωη ειναι παντα αλλου. Καπου καλυτερα. Αδραξε λοιπον τη μερα... ή κατι τετοιο τελωσπαντων. Καληνυχτα!

(φευγει αφηνοντας επιδεικτηκα ανοιχτη την πορτα)

17.10.10

Και αν...?


Ξυπνας. Και αν δεν ξυπνησεις? Αργησες και εχασες την μερα!
Τρεχεις. Και αν δεν κανεις γρηγορα? Δεν προλαβες!
Οδηγας. Και αν δεν προσεξεις? Τρακαρες!
Δουλευεις. Και αν δεν δουλεψεις? Πεινασες!
Διαβαζεις. Και αν δεν διαβασεις? Την πατησες...

Ειναι μια απο τις φρασεις που εχω βαρεθει να ακουω στην ζωη μου! Ολη την ωρα! Ειλικρινεστατα πιστευω πως αυτη η φραση δολοφονει τον αυθορμητισμο! Να σκεφτεσαι να κανεις κατι, τελειο! Να σκεφτεσαι το "και αν..." αυτου, μ***κια! Ενδεικτικα:
-Ρε συ μου αρεσει ο/η _____!
-Αληθεια, ουαου!
-Ναι ρε συ, σκεφτομαι να παω να του/της ζητησω αν βγουμε!
-Μπραβο ρε, γαματο!
-Ναι αλλα και αν δεεεεεν...?

Δεν χρειαζετε να αποτρεπεις τον εαυτο σου να κανει κατι, φοβουμενος μονο και μονο το μετα! Αυτο μπορεις να το κανεις...ΜΕΤΑ!
Fear can hold you back from doing wonderful things! Worry afterwards!!!

Ναι αλλα τωρα ερχεται ο αντιλογος, περιχαρης χαιβανος, και σου λεει: "Συμφωνοι, αλλα αμα σκεφτεσαι και λιγο πριν πραξεις, σωζεις τον εαυτο σου απο ελευθερη πτωση στο εδαφος με τα μουτρα!"
Ναι, αλλα δεν θα μαθεις αμα δεν παθεις!
Ναι, αλλα γιατι να παθεις αφου μπορεις να το σκεφτεις!?
ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ Η ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΡΙΣΚΟ!
....ουφ!

Η επιστημη σηκωνει τα χερια ψηλα! Οπως νοιωθει ο καθεις ας πραξει!
Anybody in for bunjee - jumping?