Ο δειλος κι η ευτυχια.

Εχεις νιωσει ποτε οτι η ευτυχια σε χτυπαει σαν να στεκεσαι στις ραγες ενος τρενου κι αυτο ερχεται καταπανω σου; 
Εχεις νιωσει ποτε οτι αυτο που ερχεται προς το μερος σου, δεν γυριζει πια πισω;
Δεν μπορεις πια να κρυφτεις σε σκοτεινες γωνιες, ουτε κατω απο το κρεβατι!
Ερχετε.
Και δεν μπορεις να ξεφυγεις. 
Και δεν μπορεις να κρυφτεις.


Γι'αυτο τρεχα. 
Τρεχα για μενα, τρεχα για σενα. 
Τρεχα για οτι προκειται να μας συμβει.
Τρεχα για το τωρα, τρεχα για την στιγμη.
Τρεχα για οτι προκειται να γινει,
Τρεχα δεν υπαρχει επιστροφη.
Τρεχα κι αστα ολα πισω σου.
Τρεχα και μην τα κουβαλας μαζι σου αν θες να επιβιωσεις.


Και ποτε δεν θελησα τιποτα απο εσενα
εκτος απο ολα αυτα που ειχες.
Κι αν νιωθεις οτι η ευτυχια σε χτυπαει οπως μια σφαιρα στην πλατη
απο καποιον που θα 'πρεπε να το ξερει καλυτερα απο εσενα,
μην σκεφτεις και μην νιωσεις τιποτα αλλο.
Μονο τρεχα.


Το τρεξιμο δεν ειναι για τους δειλους.
Το τρεξιμο ειναι για οσους ειναι πιο γρηγοροι απο αυτο που φοβουνται.


"...Πηγα για τρεξιμο σημερα. Σπριντ. Μιλαω για ταχυτητα, οχι βολτα στο παρκο. Ενιωσα την αυρα να περναει ξυστα απο τα αυτια μου, ενιωσα τις αρτηριες μου να διαστελλονται στο διπλασιο μεγεθος για να χωρεσει να περασει απο μεσα τους καυτο το αιμα. Ενιωσα τον αερα να μου κλεβει σταγονες ιδρωτα απο το κουτελο, ενιωσα τα ποδια μου να μην ελεγχονται πια. Ενιωσα...πως το λετε εσεις οι ανθρωποι...α ναι! Ενιωσα ζωντανη!..."