Φλυαρια...

(Ακαταστατο δωματιο, αστρωτο κρεβατι, βιβλια στο πατωμα, σβηστη η λαμπα μα τραβηγμενη η κουρτινα για να μπαινει φως, ζωγραφιες στο τοιχο, ακαταστατα τα μαλλια, βρωμικη και πολυφορεμενη η μπλουζα)

-Λοιπον, κανεις δεν προκειται ποτε να σου πει τον λογο για τον οποιο υπαρχεις. Στο κατω κατω ουτε εσυ ο ιδιος προκειται ποτε να το καταλαβεις. Ακουγεται δυσκολο, ε; Αλλα στο τελος μαθαινεις να ζεις μ'αυτο. Στο τελος ουτε που το παρατηρεις. Στο τελος ερχεται το τελος οποτε...

(παυση)

-Χτες ημουν στο παρκο. Βαριομουν. Απλα καθομουν. Ακουγα παιδια να παιζουν. Το γελιο τους. Δεν υπαρχει το μελαγχολικο ακουσμα απο το γελιο των παιδιων. Αυτα βλεπουν κατι που εσυ δεν μπορεις να δεις και χαιρονται κατι που δεν μπορεις να χαρεις. Ολοι ημασταν αθωοι καποτε. Και εγω μαζι.

(παυση καθως πηγαινει προς τον καθρεφτη και πιανει ενα μεγαλο πινελο μακιγιαζ αρχιζοντας να βαφει τα μαγουλα)

-Το μακιγιαζ κανει τον καθενα πολυ πιο ομορφο εξωτερικα. Βεβαια δεν βοηθαει πολυ αν εισαι ασχημος εσωτερικα. Εκτος κι αν... φας το μεικαπ, δεν ξερω! Ειμαστε μια κοινωνια προσωπειων, οι δρομοι ειναι ενα απεραντο θεατρο, η υποκριτικη ικανοτητα ασυγκριτη, οπου και να γυρισεις, οπου και να κοιταξεις. Δεν εχω καταληξει ακομα αν αυτο ειναι καλο η κακο. Παντως θελει κοπο να βγαλεις την μασκα, να δεις κατω απο το μεικαπ. Μονο οι γενναιοι το κανουν, και αυτοι με οχι παντα καλες συνεπειες. Μου δινεις εκεινο το κραγιον σε παρακαλω;

(παυση οσο σχεδιαζει το περιγραμμα των χειλιων)

-Και ο χρονος δεν σταματαει. Για να ειμαστε ειλικρινεις, εξαρταται. Ετσι θελω να νομιζω δηλαδη! Να πιστευω, να καθησυχαζω τον εαυτο μου για να συνεχιζω την φανταστικη ζωη μου! Γιατι γελας; Ναι, το ξερω, ειναι παιδικη αντιληψη. Ολα περνανε, ολα γυριζουν, απλα κανε οτι θεωρεις εσυ σωστο.

(παυση, σηκωνεται, περπαταει μεχρι το παραθυρο)

-Πιστευω οτι το καθετι στην ζωη ειναι τεχνη. Εστω μια μορφη της. Το πως ντυνεσαι. Τι κανεις. Πως αγαπας καποιον. Και πως μιλας. Το χαμογελο και η προσωπικοτητα σου. Σε τι πιστευεις και ολα σου τα ονειρα. Ο τροπος που πινεις τσαι. Πως διακοσμεις το σπιτι σου. Η λιστα με τα ψωνια σου. Το πως ειναι η γραφη σου. Συν τον τροπο που νιωθεις. Ολα ειναι τεχνη. Η ζωη ειναι τεχνη. Η ζωη θελει κοτσια, το ιδιο και η τεχνη.

(παυση)

-Το ερωτημα δεν ειναι τι κοιτας, το ερωτημα ειναι τι βλεπεις. Και να ξερεις οτι τα σκουπιδια του ενος ειναι ο θησαυρος του αλλου. Οποτε αν ποτε θελησεις να πεταξεις τις σκεψεις σου στα σκουπιδια, αντι να το κανεις αυτο... δωσ'τες σε μενα, θα τις εχω σαν θησαυρο!

(παυση, κανει κυκλους στο δωματιο)

-Λενε πως η ατελεια ειναι ομορφια, η τρελα ειναι ιδιοφυια και ειναι προτιμοτερο να εισαι απολυτα γελοιος παρα απολυτα βαρετος. Ασε που η ζωη ειναι πολυ καλυτερη μεσα στο κεφαλι μου. ΤΟ δικο μου, το μοναδικο μου.

(ανοιγει την τηλεοραση)

-Τα παιδια στις μερες μας μαθαινουν απο καψιματα τσιγαρων, γρηγορα αμαξια, γρηγορα λεφτα και φτηνα ποτα. Τι ειρωνια. Θυμαμαι οταν ημουν εγω σχολειο και μας ελεγε η δασκαλα μας για τα οχι και "μη-δεν-πρεπει" και μας ρωταγε για τις φτωχες ακομα γνωσεις μας και εβλεπα πως ολα τα παιδια σηκωναν το χερι ν'απαντησουν, εγω φανταζομουν ετσι οπως ειχαν ολοι σηκωμενα τα χερια να αιωρειται απο πανω μας η φραση "This is a robbery. Give the educational system your childhood. No funny buisness!"

(παυση, σηκωνεται και αρχιζει να ντυνεται με μια λαμψη στα ματια)

-Ο Αντι Γουορχολ ελεγε πως οταν κοιτας ή ασχολεισαι με ενα πραγμα πολυ ωρα χανει την σημασια του. Αποστρεφω λοιπον το βλεμμα μου απο σενα γιατι δεν θελω να χασεις την σημασια που εχεις για μενα. Μ'αρεσεις...

(γελαει, φοραει το σακακι)

-Μ'αρεσεις γιατι ενσαρκωνεις απλως την μελαγχολια αυτων που γνωριζουν οτι η πραγματικη ζωη ειναι παντα αλλου. Καπου καλυτερα. Αδραξε λοιπον τη μερα... ή κατι τετοιο τελωσπαντων. Καληνυχτα!

(φευγει αφηνοντας επιδεικτηκα ανοιχτη την πορτα)