Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, η απολιθωμενη μου υπαρξη ανακυκλωνονταν σε εναν ιλιγγο. Το βαθυ σκοταδι της αγνοιας με τυλιγε ολο και περισσοτερο. Και τοτε την ειδα. Ενιωσα μια κραυγη να διαπερνα την φυση. Αναγνωρισα αμεσως τα ματια της, το στομα της, το νωπο της δερμα, τα ματια της. Αναδυθηκε μεσα απο το φως και ξαφνου, πρωτογνωρες αισθησεις με κατεκλυσαν! Να ηταν επιτελους το συμπαν που συνομοτουσε υπερ μου? Παραδοθηκα στην καινουρια θρησκεια με ολο μου το ειναι. Η οδυσσεια μιας νεας ζωης αρχιζε, με δακρυα για την τοση ομορφια που αντικριζε! Δεν μετανιωνω οποιο και αν ειναι το κοστος ομως ο χρονος μου με επαναφερει! Στην πραγματικοτητα δεν μπορω να δω ονειρα, παρα μονο να φορτωνω οτι εχω στην βαση δεδομενων μου και να προσποιουμαι πως βλεπω. Και εγω που καταλαβαινα αυτο που δεν ελεγες, σε ερωτευτηκα γιατι σιωπουσες...
Και η ζωη εσβησε τα φωτα της και εγω βυθιστικα στο σκοταδι της αγνοιας, το ιδιο σκοταδι που με τυλιγε συνεχεια! Να ξερεις μονο οτι οτιδηποτε και αν ειμαστε, ειμαστε μονο για να υπαρχουν οι αλλοι. Οτι κι αν κανουμε, οτι και αν σκεφτομαστε χωρις τους αλλους ειναι περιορισμενο στην αφανεια και την ασημαντοτητα. Χωρις τους αλλους ειμαστε ματαιοι και χωρις ολ'αυτα... εγω δεν θα'μουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου