Η σιωπη προκειται να σπασει. Καπως το πατωμα τριζει ελαφρα, η προθεση γινεται ξεκαθαρη. Το σχοινι ειναι ελπιδα. Τα παντα ταιριαζουν πανω της καθως γερνει το κορμι της προς τις φωνες: "Ε, εσυ ομορφη! Ανοιξε τα ματια! Ακουσε μας! Και μετα ξεκινα να ερχεσαι προς τα εδω και να γινεσαι!". Αρωμα...
Περπατησε και σταματησε. Μετα επεσε αποτομα αλλα κομψα στο πατωμα. Το φως υποσχεται πολλα. Αρχικα ειναι μικρη, γυμνα απο καθε φιλοδοξια, αγνη σαν λευκο φτερο κυκνου. Αφη σαν βελουδο. Της αρεσει να παιζει με την πνοη του ουρανιου τοξου...
Το κορμι της αναδυθηκε απο το χωμα, η ψυχη της ομως μεγαλωσε στον αερα. Και τα βηματα της ακολουθουν το μονοπατι, και καθε λουλουδι της εξομολογειται "Ανθισαμε μαζι!". Το δεντρο της ζητα: "Δωσε την ανασα σου, να ζησουν οι αλλοι! Δωσε την ανασα σου γιατι ειναι αναισθητοι!" Και τοτε αυτη η νεανικη ανασα, σαν θαυμα, εγινε αερας της αλλαγης στον κηπο της ομορφιας για ενα νεο ξεκινημα, φυσωντας καθε ονειρο σε ενα αλλο σαν να μην ειχε ξαναγινει ποτε... Ηχος σαν μποεμ ραψωδια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου