"Δεν ειναι θαυμα αυτος ο θεατρινος να καταφερνει να κανει υποχειρια την ψυχη του σε μια φαντασια? Αθυρμα σ'ενα πλαστο, ψευτικο παθος! Να κανει πανισυχρη μια ιδεα του μυαλου του και αυτη να τον αλλαζει ολοκληρον, να φτανει ως την οψη του και να την κανει να χανει το αιμα της , να γινεται κλαμα και να τρεχει απο τα ματια του, να γινεται φωνη και να σπαει. Να αποκτα σωμα μια ιδεα, να γινεται απο ιδεα σωμα, να παιρνει το δικο του! Κι ολα αυτα για το τιποτα! Για την Εκαβη! Τι ειναι η Εκαβη για αυτον? Τι ειναι αυτος για την Εκαβη? Τι παραπανω θα εκανε για αυτην? Ποσο περισσοτερο θα μπορουσε να κλαψει? Ποσο πιο πολου θα μπορεουσε να σπασει η φωνη του? Θα ματωνε ολονων τα αυτια με ανηκουστα λογια, θα εκανε τον ανοχο να τρελαθει! Θα τρομαζε τον αθωο, θα επαυε να αισθανεται τα ματια, τα αυτια! Ο Ηθοποιος (θα) κανει τα ιχνη φανερα..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου