"Βεβαιως ο ερως οδηγησε στον θανατο και τον Ρωμαιο και την Ιουλιεττα. Αλλα ο ερως και δη ο ερως προς ορισμενο προσωπο, ειναι το ελατηριο, δεν ειναι το τελος η ο σκοπος. Το τελος ειναι η αθανασια, ο απαθανατισμος οχι του εγω, αλλα ενος αντικειμενου, τηε αρετης, που ειναι μαζι και η πραξη και η απομνημονευση της πραξεως..."
Σταθηκα μετεωρη. Μπροστα μου το ουρανιο πελαγος, χωρις ορατοτητα και με την πτωση του. Βυθισμενο στην σιωπη σου. Βυθισμενο στην σιωπη του.
Θα ερθω. Θα ανταμωθουμε στο παρελθον! Ναι! Σαν υποσχεση. Στους δρομους της απεραντα ερημικης εξοριας. Ναι! Αναμεσα μας και αναμεσα τους ο ερωτας που μας χωριζει.
Γιατι τελικα δεν παραιτουμαι? Μα πως παραιτηται κανεις απο την ιδια του την ζωη? Το αισθανομαι, μεσα στα ονειρα μου, εκεινος αναδευεται.
Η ρατσα ειναι πριν απο εμας, ομως η μοιρα ειναι απο πανω μας. Και η ονευματικη απογνωση? Το ιδιο.
Που εισαι? Πως να εισαι? Κανεις δεν μπορει να μου πει. Οι απαντησεις λοιπον ας βρεθουνε στην κινηση. Ωραια ειναι. Υπαρχει ακομα αναγνωριση στον κοσμο, κι ας ειναι και λιγη. Τα προσωπα γυρω μου ξεγυμνωνονται στην αληθεια τους. Καιρος ηταν. Τα πετρινα ερειπια κρυβουν μια απειλη. Ο πονος ερχεται ξαφνικα, χωρις προειδοποιηση! Το ιδιο και η χαρα...
Ετσι λοιπον, την πορτα μου χτυπαει μονο ο βοριας. μα δεν περιμενω κανεναν, δεν περιμνω πια σημα σου! Μετα απο ωρες, μηνες, χρονια δεν μπορω πια να κλαψω! Για να κλαψει κανεις χρειαζεται δυναμη... Οι λεξεις δεν ειναι αυτες που μας χωριζουν? Αυτες δεν ειναι η καταρα και η ευλογια μαζι της ανθρωποτητας?
Στο βλεμμα μας η καρτερια, η τρυφεροτητα που χανεται στον χρονο! Απο μεσα μου και παντου ξεχυνεται με τον ανεμο το τραγουδι! Στο αλλοτινο περαν...
Το βλεμμα μου ακουμπαει στο πουθενα. Τι θα κανω τωρα? Εχω να αντιμετωπισω τον εαυτο μου και τον εαυτο του. Ω, πνοη του ανεμου που σαρωνει. Το χαρισμα ειναι αυτο που σε κανει ετσι. Αγγελος μαζι και δαιμονας, κρινο σε πυρινη ρομφαια! Ειναι αυτο που χωραει αλλα και δεν εντασσεται! Που οι αλλοι δεν αντεχουν... Αιωνια καταδικασμενος λοιπον? Μεχρι την τρελα, την παραφροσυνη?
Στους δρομους της ερωτικης εξοριας, μουδιασμενες αρθρωσεις, λιωμενα κερια, ματωμενα δαχτυλα, λευκα σεντονια... Αλλα σ'αυτη την αναμετρηση η μοιρα ερχετε παντα με τον ανεμο. Παντα. Α, η μοιρα: η δικαιολογια του τυραννου για τα εγκληματα του και του ηλιθιου για τις αποτυχιες του. Ο ανθρωπος ειναι ο μονος και απολυτος κυριαρχος της μοιρας, αρκει να το θελει. Οταν ομως σε προκαλει η μοιρα, δεν μπορεις να παραπονιεσαι για τις συνθηκες. Η μοιρα οδηγει τους προθυμους και σερνει εκεινους που αντιστεκονται. Η μοιρα δεν αλλαζει τους ανθρωπους, τους αφαιρει μοναχα το προσωπειο τους...
Και ο τελευταιος βασιλιας, μαρμαρωμενος, δεμενος απο τους αστραγαλους και τους καρπους, ουτε ζωντανος, ουτε νεκρος, σε ενα σφιχτο αγκαλισμα με την πολη του! Ποιος θα ελευθερωσει ποιον? Μια νεμεση περιδιαβαινει στην ζωη.
Ειχα, ναι ειχα! Δεν εχω. Για λιγο. Τοσο λιγο. Αλλα εφτασε. Ξανα και ξανα τρεχω. Για να ακουσει τι εχει να μου ψυθιρισει ο αερας στο αυτι...
Οι ανθρωποι συνηθιζουν να πνιγονται με ενα αναπαντητο γιατι στα πνευμονια τους. Κακια συνηθεια. Και προσπαθουν να φυλαξουν το ακρωτηριασμενο ονεριο στην σιωπη τους! Και γω σωπασα. Δε σε θυμαμαι, σε ξεχασα! Χα. Δεν ειναι αστειο? Η εστω ειρωνικο?
Προσπαθω αλλα δεν μπορω. Παρ'ολα αυτα, η σκια μου δεν με κυνηγαει πια, διαλεξε αλλο δρομο.
Και ενα θεατρο! Εδω, χωρις φωνη! Ακεραιο! Σαν να επαιζαν χτες. Τι αστειοο. Στην εκρηξη του μυαλου μου βλεπω...βλεπω πως οτι αναβει σαν την φωτια, παλι σβηνεται σαν φωτια! Να υψωνεται στους ωμους σου και να κατεβαινει...
Στην Δηλο τον Μαϊο βλεπω, για πρωτη αγαπημενη φορα, τον ουρανο γαλανο!
Ενα, δυο, τρια, τεσσερα, πεντε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου